Hoi,
Bedankt voor de informatie over het snoezelen het lijkt me inderdaad een hele bijzondere activiteit. Ik heb even voor je gezocht en op http://www.thuisinbrabant.nl/artikelen vond ik wel een stukje over brabantse maaltijden, dit is wel van vroeger maar misschien kan je er wat mee, hieronder heb ik een stukje gekopierd maar je kunt ook op de site kijken, succes! Weet de kok zelf anders niet iets?
groeten,
Tes
Zowel thuis als buitenshuis werd hetzelfde gegeten
Een gepensioneerd restauranthouder uit Schijndel, die jarenlang op bruiloften kookte voordat hij een eigen restaurant kreeg, vertelt dat zowel thuis als buitenshuis in grote lijnen hetzelfde bruiloftsmaal op tafel kwam. Buitenshuis eten was lange tijd slechts voorbehouden aan mensen die er geld voor hadden: middenstanders, rijke boeren en notabelen.
Het standaardmenu bestond globaal uit een hors d’oeuvre of huzarensalade vooraf. Soms maakte men dit voorgerecht in grote emmers klaar. Vervolgens kwam de ‘goei soep’, ofwel runder- of kippenbouillon, op tafel. Meestal ook nog gevuld met balletjes. Een tussengerecht bestond uit een pasteitje met kalfsvlees of champignons. Wanneer men het zich kon veroorloven, was er een tongfilet met aardappelpuree en witte wijnsaus of een haantje met compôte en witlof. Het hoofdgerecht bestond uit gekookte aardappelen, rundvlees of runderhaas en verschillende kleuren groente. Erwtjes, worteltjes en bloemkool waren populair, maar ook rode kool met appeltjes kwam soms op tafel. Als toetje waren chipolata- en bitterkoekjespudding favoriet van velen. Kalfsvlees, tutti frutti, witlof en appelmoes werden soms als extra toegevoegd. Kalfsvlees betekende luxe en vrijwel niemand at het ooit. Dat het principe ‘wat de boer niet kent, dat vreet hij niet’ opgaat, blijkt wel uit de bruiloft van een slager uit Schijndel halverwege de jaren vijftig. Hij koopt voor de bruiloftsmaaltijd een heel kalf op de markt. Na de slacht maakt hij een verdeling in wat hij zelf nodig denkt te hebben en wat er verkocht kan worden. Omdat niemand kalfsvlees kent, blijft hij met zowat het hele kalf zitten. Met als gevolg dat bij de slagersfamilie wekenlang kalfsvlees op het menu stond.
Menukaarten waren overbodig
Naast de warme maaltijd, die de ene keer aan het begin en de andere keer aan het einde van de middag werd genuttigd, stond ook vaak een koffietafel op het programma. Wanneer er bij een van de maaltijden menukaarten op tafel aanwezig waren, dan stond het persoonlijke tintje hieraan centraal. Zo werden de meeste menukaarten zelf geschreven of ontworpen. Het ontbreken van menukaarten betekende overigens niets. Men wist immers toch wel wat er op het menu stond en anders zag men het vanzelf wel op het bord. Waar middenstanders vaker dan andere klassen aan tafelaankleding deden, daar hechtten velen meer aan de maaltijden zelf en aan de sociale kant van de feesten. Tussen beide maaltijden in en gedurende de avond werd er geborreld en er was ruimte om te dansen. Muzikale omlijsting werd meestal verzorgd door een duo met slagwerk en trekharmonica. Wanneer men het zich kon veroorloven, werd een pianist of violist ingehuurd en soms was zelfs een heel orkest aanwezig. Sketches, liedjes en levenslopen stonden net als tegenwoordig op veel bruiloften vanaf de oorlog steevast op het programma. In de beleving van vele ouderen werd in de ‘die romantische tijd’ een bruiloft volledig aan elkaar gezongen. “Men zong massaal en feestte door tot ’s morgens vroeg.” Niet alleen naaste buren en familie kwamen op visite, maar ook vrienden en bezoekers van verre namen voor deze bijzondere momenten de moeite om langs te komen. Cadeaus stonden in het teken van de uitzet. Bestek, servies, pannen: het was erg belangrijk dat de jonge huisvrouw voldoende spullen had om het huishouden te kunnen regelen. Dat niet iedereen goed op elkaar was ingespeeld, blijkt uit het verhaal van een boerin uit Gemert die wel acht tafellakens kreeg.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
