nou voorlopig ben ik errug kritisch naar dat afdelingsgebonden werken.
In de instelling waar ik werk zijn we sinds april ook onder de hoofden van de afdelingen komen te vallen. En langzaam maar zeker verdwijnen al onze centrale en dus gezamenlijke activiteiten. Men vindt het veel belangrijker dat we ‘op de afdeling’ zijn, de centrale activiteiten kunnen er dus ‘af’. De vrijwilligers gaan 1 voor 1 uit zichzelf weg, ze missen de gezelligheid van voorheen. Eerst even samen met hen alleen koffie drinken zit er niet meer in. Wij moeten tenslotte op de afdeling zijn. Zelfs zo extreem dat we verplicht samen met de afdeling pauze hebben. En niet even samen mogen komen met de AB onderling in ‘onze’ AB ruimte. We mogen het zo niet eens noemen, want ‘ons’ is nu ‘de afdeling’… en zo moeten we gaan leren denken… Nu ben ik al 18 jaar activiteitenbegeleidster enne… een goeie! Ik werk echter nog niet zo lang in dit huis…Tuurlijk hebben we afdelingsoverleggen waarin ik probeer duidelijk te maken wát wij nodig hebben om ons vak goed te kunnen uitoefenen. Dat het niet alleen maar inhoudt dat wij de afdeling leuk aankleden en versieren. Sfeer maken, is natuurlijk een onderdeel, maar ze willen- en dat wordt ook hier weer gewoon gezegd ook- gróte activiteiten zien, met veel resultaat. Knutselen en zingen dus. Je kent dat. En ik praat als brugman om ze uit te leggen dat veel van ons werk niet zichtbaar is, warme zorg, de ‘missers’ van de zorg goedmaken naar de bewoners toe want ohoh, nu we hele dagen op de afdeling zijn wordt dat weer eens goed merkbaar. Het gejij en gejouw, het gesnauw en gegrauw tegen deze -diep- dementerende bewoners. Wij willen voorwaarden kunnen scheppen om te komen tot een goede dagbesteding voor de bewoners, sámen met de zorg. Het kan niet zo zijn dat er maar 1 of 2 medewerkers op een dag verantwoordelijk zijn voor de sfeer en het plezier. Als ik er even niet ben wordt er geen muziek opgezet, geen boekje weggelegd, geen praatje gemaakt met bewoners. Terwijl de dagbesteding al begint bij het opstaan 's ochtends. Wij worden als AB-er veel gebruikt tijdens alle eetmomenten op een dag. Dat is beleid. Het huis kiest daarvoor en dus werken we eraan mee, de kleinschalige eetmomenten die centraal werden uitgevoerd gaan stoppen… Het is zo zonde! En het kost zoveel energie. Ik ben er doodmoe van!