beste Margot, tegenwoordig werk ik op een groepsverzorging, waarbij je met je bewoners een toch wel hele diepgaande band hebt opgebouwd, voor mij persoonlijk geldt dat als bewoners terminaal worden en bedlegerig worden, dat ik wel probeer, ze nog zo veel mogelijk te bezoeken.ik ben dan niet echt meer als a.b.er bij ze, maar wel als mens. ik probeer deze mensen toch tot het laatst toe te begeleiden, door naast ze te gaan zitten, aan te raken, ze te helpen met wat te drinken geven, kortom, er gewoon nog voor ze te zijn.juist in deze laatste fase, vind ik het bijzonder om daar ook vanuit mijn vakgebied nog te mogen komen. ook het sterven is onderdeel van mens zijn, en ik ervaar het vaak als heel kostbaar, om daar deelgenoot van te mogen zijn.Ook de contacten met familie intensiveren in deze fase. Het is vaak heel emotioneel, met name kinderen van bewoners vertellen vaak hun dierbaarste herinnneringen, heeeel kostbaar!!
Toen ik een jaar of 15 geleden werkte in het verpleeghuis voor demente bejaarden moesten we een dagdeel per week ook naar de ziekenkamer, waar terminale bewoners lagen.Ik was toen zelf nog een broekkie en vond het toen heel eng, om mensen die niet meer praatten en in fouteshouding in bed lagen te moeten aanraken,aaien e.d.
ik weet niet of dat nu nog op deze manier gebeurd, maar hoop dat deze vorm van begeleiding net zo verandert is, als ik daar zelf in verandert ben.
succes, ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt, groetjes Esther.